Interview met Alex Hormozi

Chris Williamson en Alex Hormozi zaten recentelijk samen voor wat Alex gekscherend een "podcasting booty call" noemde – een intens, onthullend gesprek van drie uur, dat diep inging op de mindset achter prestaties van wereldklasse. Verre van een vrijblijvend praatje, was dit een onverbloemde verkenning van hoge standaarden, leren en de vaak ongemakkelijke waarheid van wat er nodig is om op te vallen in een wereld die je vaak naar het gemiddelde trekt.

De Onophoudelijke Zoektocht naar 'Juist': 100 Golden BB's

In een wereld die snel is met het labelen van ambitie, daagt Alex Hormozi de conventionele wijsheid uit. Hij begint met het herdefiniëren van wat velen zien als een tekortkoming: "Een control freak is een woord dat mensen met lage standaarden gebruiken om mensen met hoge standaarden te beschrijven. Je bent geen control freak, je wilt gewoon dat het de eerste keer goed gebeurt." Dit gaat niet over micromanagen om het micromanagen, maar over een intrinsieke drang naar excellentie die precisie vereist. Voor Hormozi is het streven naar 'juist' geen waanzinnige standaard; het wordt simpelweg foutloos gedaan. Deze nauwgezetheid is de basis voor het creëren van iets werkelijk opmerkelijks, een filosofie die hij omvat met het krachtige beeld van "100 golden BB's" – honderden kleine, perfecte verbeteringen in plaats van één enkele, ongrijpbare "silver bullet".

Hij illustreert dit met een anekdote over zijn boeklanceringspresentatie, die hij dertig dagen lang, drie keer per dag repeteerde – meer dan 100 volledige doorlopen. Toen de live uitvoering lof oogstte omdat deze "natuurlijk" was, onthulde Hormozi: "Ik heb het honderd keer gedaan." Het is in die vaak over het hoofd geziene 95 herhalingen na de eerste vijf verbeteringen dat grootsheid verandert in een meesterwerk. Deze diepgaande aandacht voor detail is niet alleen voor externe lof; het komt voort uit een diepe interne drijfveer. Hormozi gelooft dat de beste kunst wordt gemaakt wanneer de kunstenaar voor zichzelf creëert, in plaats van te proberen het publiek te behagen. Hij vertelt dat hij zich realiseerde dat "niet zwichten voor het stoppen daarmee waarschijnlijk een van de weinige redenen is waarom ik enig succes heb gehad." Deze onwrikbare toewijding aan persoonlijke standaarden, zelfs als het extra werk voor anderen betekent, verheft uiteindelijk het eindproduct, waardoor het diep resoneert met een specifiek, betrokken publiek.

Belangrijke Inzichten:

• Hoge standaarden worden vaak bestempeld als 'control freak' door mensen met lagere verwachtingen.
• Excellentie komt voort uit "100 golden BB's" – talloze kleine, precieze verbeteringen, niet uit één grootse oplossing.
• Het streven naar meesterschap vereist veel verder gaan dan de aanvankelijke competentie, vooral in de laatste 95% van de inspanning.

Voorbij "Perfectionisme": Volume, Snelheid en Leren

Het gesprek ging vervolgens over het genuanceerde concept van "perfectionisme", dat Chris Williamson definieerde als "uitstelgedrag dat zich voordoet als kwaliteitscontrole". Hormozi was het eens met het sentiment, maar voegde cruciale context toe: de meeste mensen die claimen perfectionisten te zijn, stellen in feite zaken uit. Echte perfectionisten voelen, naar zijn mening, een "ziekte" om de zaak gedaan te krijgen, werken onvermoeibaar en zien aantoonbare vooruitgang. Ze zitten niet vast; ze zijn in beweging, verfijnen onophoudelijk. Dit onderscheid is cruciaal omdat het het verschil benadrukt tussen een excuus en een daadwerkelijke zoektocht naar kwaliteit.

Hormozi pleit voor de strategische toepassing van hoge standaarden, en begrijpt dat je "niet op alles zo'n hoge standaard kunt hanteren". Het gaat erom je gevechten te kiezen en intense kritiek toe te passen op de gebieden met de grootste impact, terwijl je meer flexibiliteit toestaat voor neventaken zoals korte sociale media-inhoud. Dit pragmatisme wordt versterkt door de anekdote over de "pottenbakkersles", waar studenten die werden gemeten op het pure volume van geproduceerde potten, werk van hogere kwaliteit produceerden dan degenen die de opdracht kregen om één "perfecte" pot te maken. De les is duidelijk: "volume elimineert geluk". Deze filosofie strekt zich uit tot het leren zelf; voor Hormozi wordt waarachtig leren gedefinieerd door "dezelfde omstandigheid, nieuw gedrag". Als je onder dezelfde omstandigheden dezelfde fouten blijft maken, heb je niets geleerd. Zijn persoonlijke regel voor non-fictieboeken is om geen nieuw boek te beginnen totdat hij alles van het vorige heeft toegepast.

Belangrijke Leermomenten:

• Maak onderscheid tussen echt perfectionisme (gedreven door actie en vooruitgang) en uitstelgedrag (vermomd als kwaliteitscontrole).
• Pas hoge standaarden strategisch toe op gebieden met grote impact, niet op alles.
• Volume en iteratie zijn cruciaal voor het ontwikkelen van vaardigheden en het begrijpen wat werkt, waardoor afhankelijkheid van geluk wordt uitgeschakeld.
• Echt leren betekent een gedragsverandering onder vergelijkbare omstandigheden, niet alleen blootstelling aan informatie.

Het Bronvoordeel: Waarom Imitatie Geen Innovatie Is

In een digitaal tijdperk verzadigd met content en ideeën, verschoof de discussie natuurlijk naar imitatie. Chris Williamsons inzicht, "Maak je niet zo druk om mensen die je werk imiteren, zij kennen alleen het wat maar niet het waarom. Als jij stopte met creatief zijn, zouden zij dat ook doen," raakte een snaar. Hormozi ging verder, en suggereerde dat de dag dat niemand je kopieert "veel, veel angstaanjagender is dan de dag dat iedereen je kopieert." De bron zijn, de innovator, betekent dat je een intrinsiek voordeel bezit dat niet kan worden gerepliceerd door louter imitatie.

Imitators zien alleen het oppervlakkige 'wat', niet het diepe begrip van 'waarom' elk element op zijn plaats is. Hij illustreerde dit met zijn voormalige licentiebedrijf, Gym Launch, dat 5.000 locaties had. In tegenstelling tot concurrenten, onderhield Gym Launch een R&D-afdeling, die elke 14 dagen consequent nieuwe marketingcampagnes en verkoopprocessen testte, vaak met investeringen van $50.000-$100.000 per test. Hoewel 70% van deze experimenten de controle niet overtrof, deelde Gym Launch deze bevindingen met zijn licentiehouders, waardoor zij enorme tijd en geld bespaarden. Dit meedogenloze experimenteren creëerde een "spoor van lichamen" van mislukte tests, wat, paradoxaal genoeg, hun onkopieerbare geheime wapen werd. Wanneer marktomstandigheden onvermijdelijk verschuiven, "weten zij het dan niet, wat betekent dat jij altijd nog voor zult lopen." Deze continue iteratie en diepgaande kennis van de "fysica" van het systeem zorgen ervoor dat de oorspronkelijke innovator altijd de leiding behoudt, ver vooruitlopend op degenen die slechts de uiterlijke schijn van succes repliceren.

Belangrijke Werkwijzen:

• Omarm het zijn van de "bron" van innovatie, wetende dat imitatie je voorsprong valideert.
• Investeer in R&D en continue experimenten om eigen inzichten te ontwikkelen.
• Concentreer je op het begrijpen van het 'waarom' achter je methoden, aangezien dit onkopieerbaar is en aanpassing mogelijk maakt.
• Erken dat anderen het 'wat' zullen kopiëren, maar zonder het 'waarom' kunnen zij niet effectief itereren wanneer de omstandigheden veranderen.

Omarm Je Uitzonderlijke Zelf: De Moed om Anders te Zijn

Misschien wel het meest resonante thema was de noodzaak om je eigen exceptionalisme te omarmen, zelfs als dit ongemak betekent. Hormozi stelt het onomwonden: "als je uitzonderlijk wilt zijn, zul je anders zijn dan alle anderen. Dat is wat je uitzonderlijk maakt; je kunt er niet bij horen en tegelijkertijd uitzonderlijk zijn." Deze waarheid manifesteert zich vaak als extern conflict, omdat vrienden en familie worstelen met je evolutie. Wanneer je vrienden zeggen "je bent veranderd," suggereert Alex dat het simpelweg is omdat "ze niet weten hoe ze moeten zeggen dat je gegroeid bent." Deze drang om "terug te bewegen naar het gemiddelde" van mensen die geen hoge standaarden hebben, is volgens Hormozi "het doden van het enige concurrentievoordeel dat je had."

Voor Alex kwam het overwinnen van deze maatschappelijke druk voort uit het besef dat hij "ellendiger was door te proberen iedereen blij te maken dan ik nu ben met iedereen die ongelukkig is met mij." Het is een diepgaande keuze tussen intern conflict (niet jezelf zijn) en extern conflict (anderen die ongemakkelijk zijn met je groei). Hij verklaart: "Ik zou liever door iedereen gehaat worden en van mezelf houden." Deze moed om onverbloemd jezelf te zijn, is vaak geworteld in een diepe zelfacceptatie en een duidelijk begrip van je eigen waarden. Hij stelt een krachtige oefening voor, zoals de "100 dagen van afwijzing" uitdaging, waarbij je opzettelijk ongemak opzoekt door dingen te doen zoals vragen om een gratis koffie bij Starbucks. De onderliggende angst is vaak het catastrofaal voorstellen van sociale dood, maar het herhaaldelijk onder ogen zien van afwijzing helpt realiseren dat er niets werkelijk catastrofaals gebeurt. Uiteindelijk komt deze reis neer op "werkelijk je eigen mening over jezelf meer waarderen dan de mening van anderen over jou", een overtuiging die moet worden ondersteund door bewijs en standvastigheid, niet alleen door een verlangen om anders te zijn.

Belangrijke Veranderingen:

• Verleg de focus van erbij horen naar het omarmen van je unieke eigenschappen en hoge standaarden.
• Herformuleer externe kritiek (bijv. "je bent veranderd") als erkenning van je groei.
• Geef prioriteit aan je interne tevredenheid boven externe goedkeuring, zelfs als het anderen ongemak bezorgt.
• Bouw zelfvertrouwen op door bewijs en actie, waardoor je standvastig blijft in je overtuigingen.

"Werkelijk je eigen mening over jezelf meer waarderen dan de mening van anderen over jou." - Alex Hormozi